Rozdział 14 - Sen

Muzyka

  Nie dziwie się nawet dlaczego. Sama się bardzo denerwuje, a nawet boję. Nigdy w życiu nie byłam w takiej gównianej sytuacji. Uciekam z miasta, w którym się wychowałam i spędziłam niesamowite chwile. Być może już tu nigdy nie wrócę. Jak przez taki krótki okres może się jeszcze wszystko zmienić. Siedzisz sobie w domu, przed telewizorem i rozmyślasz. Nie masz nawet pojęcia, kiedy twoje życie może się wywrócić do góry nogami. Może to nastąpić za parę lat albo kilka godzin. Obserwowałam przez szybę, jak wyjeżdżamy z miasta. Louis był całkowicie skupiony na drodze. Jestem przy nim ciągle spięta i nie mogę wyluzować. W końcu przecież on mnie porwał! A teraz mi pomaga? Nie rozumiem tego. Niczego nie rozumiem. Od dziś 
jestem Mia Tomlinson, żona Louisa. Jakoś nie bardzo mi się to podoba. Uważam, że będzie to podejrzane. Kto w tak młodym 
wieku wychodzi za mąż? Tylko przez wpadkę. Muszę porozmawiać o tym z brunetem. Bardziej byłoby przekonujące jakbym była jego siostrą. Jesteśmy nawet podobni do siebie. Spojrzałam się na niego i zaczęłam obserwować. Udawanie jego siostry byłoby bardziej przekonujące niż żony i przede wszystkim łatwiejsze. Chłopak był całkowicie oddany drodze, tak przynajmniej mi się wydawało. Nagle się uśmiechnął, ukazując swoje piękne uzębienie. Jest dupkiem, ale za to jakim przystojnym.
- Co mi się tak przyglądasz? - zapytał.
Pojazd zatrzymał się na czerwonym świetle, a on skierował swój wzrok na mnie. Patrzyliśmy sobie prosto w oczy i do cholery nie mogliśmy przestać. Wyczuwałam pomiędzy nami jakieś dziwne uczucie, ale za nic nie mogłam go rozpoznać. Takie nowe i niespotykane. Pragnęłam w tej chwile rzucić się na niego i pocałować, ale bardzo szybko pozbyłam się tego pomysłu z myśli. Światło zmieniło się na zielone, a chłopak przerwał kontakt wzrokowy. Prędko odwróciłam głowę w przeciwną stronę, udając, że nic przed chwilką się nie stało. Poczułam, jak na policzki wkradają mi się rumieńce. Louis mnie onieśmiela i za grosz nie wiem dlaczego. Może to przez jego cudowne hipnotyzujące oczy? A może malinowe usta, które same proszą się o porządnego całusa? Chanel! Moja podświadomość od razu mnie skarciła. Co się ze mną dzieje? Czy zaczynają mi się podobać niegrzeczni chłopcy? Chyba na to wychodzi.
- Więc? Odpowiesz mi na pytanie? - spytał ponownie.
Jest strasznie dociekliwy.
- Uważam, że bardziej przekonujące byłoby, jakbym była twoją siostrą. Jesteśmy nawet podobni. - odpowiedziałam.
Nie patrzyłam się na niego. Nie mogłam. Chciałam, aby nie zauważył moich rumieńców.
Nastała cisza i słychać było tylko, jak chodzi ogrzewanie. Martwiło mnie to trochę. W końcu nie wiem, jakiej rekcji mam się po nim spodziewać. Raz jest groźny i dominujący jak lew, a za moment łagodny jak owieczka. Z nerwów zaczęłam zaciskać dłonie i szybciej oddychać. Klatka piersiowa zaczęła się unosić w nierównym tempie. Dlaczego ja się tak go panicznie boję? Gdyby miałby mi zrobić krzywdę, zrobiłby już dawno.
- Boisz się mnie? - zapytał.
Co mam mu odpowiedzieć? Skłamać czy powiedzieć prawdę? Nie mam zielonego pojęcia. Gwałtownie chłopak zwolnił i zjechał na pobocze. Dlaczego?! Moje serce zaczęło jeszcze szybciej bić. A podświadomość kazała mi uciekać. Zamknęłam oczy ze strachu i modliłam się w duchu, aby nic mi nie zrobił. Czułam, jak na mnie patrzy.
- Chanel spójrz na mnie. - rozkazał.
Niechętnie podniosłam powieki i odwróciłam głowę. Był tak blisko mojej twarzy, że czułam jego zimny oddech. Był przestraszony moim zachowaniem.
- Nie bój się mnie, nic ci nie zrobię. - oświadczył.
Raptowni mnie przytulił mocno do siebie. Również go przytuliłam. Głaskał mnie po plecach i delikatnie kołysał.
- Przysięgasz? - wyszeptałam.
Trochę się uspokoiłam. Przytulanie naprawdę pomaga.
- Przysięgam. - obiecał.
Kamień spadł mi z serce. Postaram się mu zaufać. Chłopak puścił mnie z uścisku. Wykorzystując sytuacje, szybko cmoknęłam go w policzek i wróciłam do poprzedniej pozycji. Zrobiłam to aby mu za wszystko podziękować. Mimowolnie na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Brunet także był uśmiechnięty. Po chwili znów ruszył w trasę. Czuje się dziwnie i nie potrafię opisać tego słowami. Byłam już zmęczona, oczy same mi się zamykały. Próbowałam z tym walczyć, ale to było silniejsze ode mnie. Poddałam się, opierając głowę o zagłówek i zamknęłam oczy. Długo nie musiałam czekać, po paru minutach spałam.

  Znajdowałam się w lesie. Było ciemno i zimno. Biegłam, ile sił w nogach miałam, uciekałam. Uciekałam przed jakimś mężczyzną. Wielkim i dobrze zbudowanym. Cały czas mnie gonił i nie odpuszczał, był tuż za mną. Serce mało co nie wyskoczyło mi z klatki piersiowej, ale musiałam nadal biec. Droga nie była łatwa. Strasznie się bałam i cała drżałam ze strachu. Nie wiedziałam co mam robić. Znikąd pomocy. Po zaczerwienionych policzkach 

spływały mi łzy. Kiedy myślałam, że to koniec dostrzegłam małą chatkę z drewna, w której paliło się światło. Przyspieszyłam, w jakim stopniu mogłam. Gdy byłam przy drzwiach, zaczęłam mocno walić pięściami i krzycząc, by mnie wpuścili. Odwróciłam się, aby sprawdzić, jak daleko jest mężczyzna, był bliżej, niż myślałam. Raptownie drzwi się otworzyły i ktoś wciągnął mnie za ramię do środka. Przyparł całym swoim ciałem do ściany tak, że nie mogłam nawet drgnąć. Wszystko odbywało się bardzo szybko, że nawet nie zdążyłam zobaczyć kto to. Podniosłam niepewnie głowę i wtedy go zobaczyłam. Śmiał mi się prosto w twarz. Jeszcze bardziej zaczęłam płakać, prawie dławiąc się własnymi łzami. Moment później mężczyzna, który mnie ścigał, wszedł do środka. Czuł się, jakby był u siebie. A może był?
- Pieniądze są już na twoim koncie Louis. - oznajmił brunet z brodą.
Zaufałam mu, a on mnie perfidnie oszukał. Oddał mnie w jego ręce. Sprzedał mnie sukinsyn.
- Żegnaj Chanel. - wyszeptał.
Puścił mnie, a moje ciało bezwładnie upadło na podłogę.
- Miło się z tobą robiło interesy. - rzucił.
Następnie wyszedł, zostawiając mnie samą na pastwę losu. Skuliłam się pod ścianą i zaczęłam głośno szlochać. Teraz jest mi wszystko jedno. Pragnę jedynie śmierci. Nic mi nie pozostało. Od samego początku mnie oszukiwał, zrobił to wszystko dla pieniędzy. A najgorsze, że się w nim zakochałam.
- Obudź się Chanel! - krzyczał.
Otworzyłam oczy i zobaczyłam twarz Louisa. Byłam przerażona i cała spocona. Co za paskudny koszmar. Poniosłam się, ponieważ leżałam na łóżku. Rozejrzałam się dookoła. Gdzie jestem? Pomieszczenie jest przytulne i niezagracone. Na stoliku nocnym stoi lampa, która oświetla pokój. Przez okno można dostrzec, że na dworze jest ciemno. Jak długo spałam? Chłopak siedział koło mnie. Miał na sobie tylko spodnie. Nie zastanawiając się dłużej, wtuliłam się w niego. Tak strasznie się bałam, ten sen wydawał się taki realistyczny.
- Co się stało? Wiesz, że płakałaś przez sen? - poinformował mnie.
Niepewnie zaczął mnie głaskać po głowie. Przy nim czuje się bezpieczna.
- Śnił mi się koszmar. - odpowiedziałam przyciszonym głosem.
A jeśli sen jest ostrzeżeniem? Może nie powinnam mu ufać?
- Jestem przy tobie skarbie. Nic ci nie grozi. - powiedział.
Odsunęłam się i spojrzałam mu prosto w oczy. Był zmartwiony, ale czym? Mną? Dopiero teraz zauważyłam, że ma mokre włosy. Wnet usłyszałam jakieś inne głosy dobiegające za drzwi.
- Gdzie jesteśmy? - zapytałam zaciekawiona.
Zdziwiłam się, kiedy dobiegł mnie kobiecy głos. Byłam bardzo ciekawa, kto to jest.
- Za miastem, w lesie. - ogłosił.
Nie, nie i nie! Strach prędko powrócił. Zerwałam się na równe nogi i zaczęłam oddalać, aż wpadłam na ścianę. Mimowolnie zaczęłam drżeć i płakać. Nie wiem, co się ze mną dzieje, a to wszystko przez paniczny lęk. A jeśli sen był proroczy? Może to wszystko ma się wydarzyć? Nogi zrobiły mi się z waty i nie mogłam dalej ustać, dlatego zsunęłam się na drewnianą podłogę. Niespodziewanie w ekspresowym tempie brunet znalazł się  przy mnie i kucnął naprzeciwko. Miałam spuszczoną głowę i bałam się mu spojrzeć w oczy.

Ciąg dalszy nastąpi..

Od Autorki: 

Rozdział mi się osobiście podoba. 

Jak myślicie, to był proroczy sen? 

Czy Louis okaże się tym złym, czy dobrym? Piszcie śmiało! Poświęciłam dużo czasu na ten rozdział, 

więc mam nadzieje, że to docenicie. 

Przepraszam, jak są błędy.

Jeśli przeczytałeś/aś -Skomentuj!!